تک بال

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن سُلَالَةٍ مِّن طِينٍ ﴿۱۲﴾ ثُمَّ جَعَلْنَاهُ نُطْفَةً فِي قَرَارٍ مَّكِينٍ ﴿۱۳﴾

و به يقين انسان را از عصاره‏اى از گل آفريديم (۱۲) سپس او را [به صورت] نطفه ‏اى در جايگاهى استوار قرار داديم (۱۳)

سخن در شگفتی خلقت انسان است که چگونه از خاک آغاز می‌شود و خاک را در کارگاه خلقت صورت نطفه می‌بخشد و آن نطفه در قرارگاهی بسیار متین و مطمئن قرار می‌گیرد.

صد هزاران عقل در عظمت آن حیران می‌مانند که چگونه برای رشد این موجود تازه چنین مهدی و چنین پرورشگاهی خلق شده است و آن نطفه به تدریج در آن قرارگاه سلطانی که همهٔ نیازهای او را فراهم کرده‌اند رشد می‌کنند و آهسته آهسته تغییر شکل می‌دهد.

در مرحله ای چیزی جز یک قطعه گوشت بدون شکل نیست و آنگاه به تدریج از درون خود او استخوان پدید می‌آید و آن استخوان‌ها را گوشت و پوست می‌پوشاند.

و آنگاه خداوند خلقتی دیگر در او می‌کند که به علت عظمت آن، خلقت آن را با تنوین نکره آورده است یعنی خلقتی که در وهم نمی‌گنجد، خلقتی که چیزی است غیر از آب و خاک و به صرف ارادهٔ خداوند به آدمی تعلق می‌گیرد.

و آن گوشت و پوست و استخوان را به نیکوترین انسان تبدیل می‌کند و چه بحری از برکت است آن الله که نیکوترین و برترین نقاش هستی است.

پس به گفتهٔ حافظ:

                      من نشنیدم که خط بر آب نویسند                           آیت خوبی بر آب نویسند   

             
                    شرح رخ خوب و زلف غالیه سایت                        بر ورق گل به مشک ناب نویسند